«
Το 1952 πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. Η γερμανική πρεσβεία,
όταν άκουσε ότι είχα την πρόθεση να πάω στην Κρήτη, μου συνέστησε,επειδή οι
πληγές του πολέμου ήταν ακόμη ανοιχτές να λέω ότι είμαι Ελβετός. Όμως εγώ ήξερα
τους Κρήτες και από την πρώτη στιγμή είπα ότι ήμουν Γερμανός και απόλαυσα και
πάλι την κρητική φιλοξενία.
Ένα
σούρουπο πήγα στο γερμανικό νεκροταφείο και εκεί νόμιζα ότι ήμουν μόνος. Όμως
με μεγάλη έκπληξη είδα μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους
των Γερμανών στρατιωτών πηγαίνοντας από τάφο σε τάφο. Την ρώτησα: Γιατί ανάβετε
κεριά στους τάφους των Γερμανών; Αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς. Η απάντησή της
ήταν απίστευτη:
-Παιδί
μου φαίνεσαι ξένος από την προφορά σου και δεν θα γνωρίζεις τι έγινε εδώ το
1941—1944. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και ο μονάκριβος γιος
μου, που τον πήραν όμηρο, πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1943. Δεν ξέρω
πού είναι θαμμένο το παιδί μου και τώρα ανάβω ένα κερί στους τάφους αυτών των
Γερμανών παιδιών επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έλθουν εδώ κάτω. Σίγουρα
μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιου μου.»
Διασκευή
του Σπύρου Γκ. από τον κόσμο της Ελληνίδος, Δεκέμβριος 2011
Πηγή:
Το Ζωντανό Ιστολόγιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου