« Γνωριμία μ’ ένα περαστικό…» π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

    Ζούμε σε ημέρες γιορτινές, όμορφες και ζεστές, μέσα στην θαλπωρή της οικογένειας, στη χαρούμενη συναναστροφή με τους φίλους, στην ευχάριστη εμπειρία της γνωριμίας με νέους και ξεχωριστούς για εμάς ανθρώπους. Όλοι ανταλλάσσουμε δώρα, δίνουμε και παίρνουμε ευχές για χρόνια πολλά, για μια καλή και γιατί όχι καλύτερη από την προηγούμενη χρονιά, χαιρόμαστε με το εορταστικό κλίμα των ημερών. Ίσως για λίγες ημέρες άλλαξε το σκηνικό της ζωής μας, ομόρφυνε η εξωτερική μάλλον διακόσμηση του πολιτισμού μας. Κάπως έτσι λοιπόν κυλούν οι γιορτές, με συναντήσεις και εκδρομές με αγαπημένους φίλους. Μα κάποιες συναντήσεις μένουν ξεχωριστές, είναι διαφορετικές και γιατί όχι ωφέλιμες. 

   Απόγευμα Πρωτοχρονιάς και μια βόλτα στα όμορφα δασάκια της Πάτρας είναι μια ώρα για ξεκούραση, περισυλλογή και μια ευκαιρία για ξαφνικές και όμορφες εκπλήξεις. Όλα όμορφα, κόσμος χαρούμενος, μα μια παλιά φυσιογνωμία, μια σκιά ενός ανθρώπου που με πλησιάζει μου κλέβει την προσοχή, μου ληστεύει την σκέψη. Δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι, δεν με ξέρει καν, από χρόνια έχει χάσει μεγάλο μέρος της όρασής του, μα αρχίζει να μου μιλά, να γυρνά στο παρελθόν, να θυμάται, να συγκινείται, να ξετυλίγει σκηνές του παρελθόντος, να αναπολεί εμπειρίες ζωής που τώρα πια δεν μπορεί να ζήσει. «…Ξέρετε όλα στην ζωή μου πήγαν άσχημα. Από λάθος των γιατρών έχασα την όρασή μου, οι δικοί μου με έβαλαν στην άκρη, οι φίλοι με ξέχασαν, συντροφιά μου οι πεζοπορίες μου στη φύση, τροφή μου ο σταθμός της Εκκλησίας και η Αγ. Γραφή που κάποτε την διάβαζα, μα τώρα μόνο την ακούω…»

  Του λέω ποιος είμαι και σκύβει να μου φιλήσει το χέρι. Συγκινείται και χαίρεται. « Πάτερ μια χάρη σας ζητώ… Όταν με βλέπετε στο δρόμο, να μου μιλάτε, να μου δίνετε σημασία…». Η καρδιά λύγισε, ένα κομμάτι της ξεκόλλησε και ενώθηκε με αυτήν την ωραία και γλυκιά ψυχή. Του το υποσχέθηκα. Και θα το κάνω. Άλλωστε δεν θα μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του τα βουρκωμένα, που μπορεί να μην έβλεπαν καθαρά, έλαμπαν όμως από την αγνότητα της ψυχής, από την καθαρότητα της καρδιάς.  Η συνάντηση τελείωσε. Οι δρόμοι μας χώρισαν. Ο προορισμός διαφορετικός. Μα της καρδιάς η χορδή  θα πάλλεται για εκείνη την ξεχασμένη ψυχή, που τόσο πόνεσε στην ζωή της.

    Μετά από όλα αυτά, αβίαστα ήρθαν στη θύμηση του νου, τα λόγια του ποιητή:

  "Aν με δεις σε μια γωνιά πάλι μόνο μου
πες δυό λόγια αληθινά,
πες μου πως υπάρχει ελπίδα
στον πόνο μου
και στην άδεια μου καρδιά..."

Τι λέτε; Δεν τα έχουμε ανάγκη….;

        

π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος