Πλησιάζοντας προς την Μεγάλη Εβδομάδα, ολοκληρώνοντας έτσι το στάδιο των αρετών της Αγίας Τεσσαρακοστής, ο νους και η καρδιά του Ορθοδόξου Χριστιανού δεν μπορεί αν μη τι άλλο να χτυπά δυνατά και εύκολα να συγκινείται, αισθανόμενη την άκρα ταπείνωση του Μεγάλου και Πρώτου Αρχιερέως Χριστού.
Πραγματικά τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος αγγίζουν τις καρδιές και μιλούν στη ψυχή των ανθρώπων εκείνων που όχι από καθιερωμένη συνήθεια αλλά από αγάπη και λατρεία προς τον Γλυκύ Ιησού, τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα, προσέρχονται αυτές τις ημέρες στις ορθόδοξες εκκλησίες ανά την οικουμένη, όπου χτυπά η καρδιά της Ορθοδοξίας.
Μεγάλη Πέμπτη εσπέρας και οι καμπάνες ηχούν πένθιμα, οι Εκκλησίες και οι ιερείς φορούν τα μελανά τους άμφια, σύμπασα γη και ουρανός συμμετέχουν στα Πάθη του Χριστού, ακούγοντας τον ιερό υμνογράφο να ψάλλει:
«Σήμερον Κρεμάται επί ξύλου…», και ταυτόχρονα προβάλλοντας στο κέντρο των ναών και των καρδιών μας
τον Εσταυρωμένο Χριστό της Αγάπης.
Άραγε, ατενίζοντας τον Εσταυρωμένο πόσες σκέψεις δεν πλημμυρίζουν το μυαλό μας αναλογιζόμενοι τα μηνύματα ζωής και τα ουράνια διδάγματα που πηγάζουν από την Σταύρωση του Χριστού!
Έτσι και εμείς συνευδοκούντες
με τον πρωτοκορυφαίο Απόστολο Πέτρο
(Πέτρου Ά, Β κεφ. Στιχ.21-25) μπορούμε ξάστερα να ομολογήσουμε:
Ναι, Αυτός έπαθε για εμάς, αφήνοντάς μας παράδειγμα υψίστης ταπείνωσης, πρότυπο αρίστης υπομονής και θεϊκής καρτερικότητας.
Αυτός υβριζόμενος δεν ανταπέδιδε τις ύβρεις και πάσχοντας δεν έκανε εκδίκηση, αλλά τα παρέδιδε όλα στον Δίκαιο Κριτή.
Αυτός ο ίδιος βάσταξε τις αμαρτίες μας στο Σώμα Του πάνω στο Ξύλο του Σταυρού για να ελευθερωθούμε από τις αμαρτίες και να ζήσουμε τον ανηφορικό μα στεφανηφόρο δρόμο της αρετής.
Αυτός με το δικό του Τραύμα, εθεράπευσε τις δικές μας πληγές, επούλωσε τα δικά μας τραύματα.
Σταύρωση λοιπόν! Τι Μεγάλη λέξη, με τεράστια σημασία. Ανοίγει μπροστά μας όμορφους δρόμους, με ουράνιες προοπτικές, καλώντας μας να σταυρώσουμε και εμείς όχι τον Χριστό με τις αμαρτίες μας αλλά τον παλαιό άνθρωπο με την μετάνοιά μας.
Λίγοι φίλοι είναι τόσο πιστοί στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο ο ανθρώπινος πόνος. Ο πόνος μιας μάνας μάς φέρνει στη ζωή, με πόνο της δικής μας ψυχής την αποχαιρετούμε. Και στο ενδιάμεσο, ο πόνος, ο κάθε είδους πόνος, πάντα παρών. Πολλές φορές μάλιστα παρών, έστω και απών, καθώς ο φόβος και η αγωνία για τον ερχομό του σφραγίζει ακόμη και την ώρα της χαράς ή της ανάπαυσης.
Διαχρονικό και πανανθρώπινο το ερώτημα: Γιατί ο πόνος στη ζωή μας; Γιατί τόσο μεγάλη η δύναμη του, ώστε και ο θάνατος να φαντάζει πολλές φορές ως λύτρωση; και αν ο κοσμικός άνθρωπος, ο ξεκομμένος από κάθε μεταφυσική αναζήτηση, ο εμπλεγμένος μόνο στις διαδικασίες της καθημερινότητας πνίγεται από την αγωνία του ερχομού του η τα βάζει με την κακοτυχία του όταν νιώσει την επίσκεψη του ή, τέλος, μαθαίνει να υπομένει στωικά την παρουσία του, ο πιστός χριστιανός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία θεμελιώδη αντίφαση: πως συμβιβάζεται η παρουσία του πόνου και της πάσης φύσεως οδύνης στη ζωή του άνθρωπου με την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Δημιουργού;
Από το ερώτημα αυτό ίσως να ξεκινάει η αναζήτηση της ουσίας της χριστιανικής θεολογίας. Μία σειρά από «γιατί» θα μάς φέρουν αργά η γρήγορα στην πύλη της Εδέμ, που μόλις έχει κλείσει, αφήνοντας έξω τους πρωτοπλάστους. την ώρα που η Εύα και ο Αδάμ στέκονται αμήχανοι μπροστά στο ξεκίνημα της νέας τους ζωής, ο κύκλος της οδύνης έχει ανοίξει. Κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό και περίεργο, οι πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν, πως ο Θεός δεν τιμωρεί άλλα προικίζει τον άνθρωπο με τη φθορά και το θάνατο. Γιατί; Γιατί τόση σκληρότητα, θα ρωτήσουν πολλοί. Κι όμως! Όσοι κρατήσουν στην ψυχή τους ακλόνητη την πίστη σε ένα Θεό αγάπης και ελέους, θα καταφέρουν, αν όχι να καταλάβουν, τουλάχιστον να υποψιαστούν το τι πασκίζει ο Θεός να καταφέρει.
Δε θέλει ο Θεός να ξεχαστεί ο παράδεισος. Δε θέλει να δει τον άνθρωπο να συμφιλιώνεται με την αποτυχία και να θεωρεί φυσιολογικό το λάθος. δεν ευλογεί ο Θεός την αιωνιότητα του «τίποτα». Αυτού του «τίποτα» τη γεύση είχε ο καρπός του δέντρου. Και η ίδια αυτή πικρή γεύση διαπότισε, μέσα από την προπατορική αμαρτία όλη την Κτίση. Με πόνο και όχι με οργή ανακοινώνει στον Αδάμ την προπατορική συνέπεια. Πικρό το ψωμί που θα τρως, τον κύκλο του θανάτου θα κινεί. Πικρός κι ο ερχομός της ζωής για τη γυναίκα σου. Με πόνο θα γεννάει.
Όποιος ακούσει μόνο αυτά, δε θα μπορέσει να καταλάβει το σχέδιο της αγάπης του Θεού. Και είναι η πίστη εκείνη που κάνει τον άνθρωπο ικανό να ακούσει τα υπόλοιπα. Ναί, ο πόνος και ο θάνατος είναι η πιο απτή, η πιο βέβαιη πραγματικότητα. Ναί, το κορμί μας πονάει και γερνάει. Ναί, είμαστε όντα με αρχή και τέλος. Δεν είναι όμως αυτά η μοίρα μας. δεν είναι η καταδίκη μας. Είναι το υλικό να κρατηθεί ζωντανή η πυρά της μνήμης. Ο πόνος δεν αφήνει την ψυχή να ξεχάσει την ποιότητα της ζωής για την οποία ήταν πλασμένη. Η οδύνη της ψυχής και του σώματος είναι το απτό ανθρώπινο παράπονο για μία ζωή που δε μάς αξίζει και το αίτημα για κάτι που κάποτε μάς χαρίστηκε σαν δώρο και που ποτέ δε μάς αφαιρέθηκε.
Δεν πλαστήκαμε για να πεθάνουμε. δεν πλαστήκαμε για να πονάμε. Κι όμως. Όσο κι αν η νοσταλγία δεν έσβησε, όσο κι αν το αίτημα παρέμενε, έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να φανεί πως ο δρόμος της επιστροφής ήταν αδιάβατος. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να περπατήσει μέσα από τον πόνο και το θάνατο και να οδηγήσει το ανθρώπινο γένος «εις αναψυχήν». Πέρασαν παιδαγωγοί και συμβουλάτορες πολλοί από την ιστορία. Άλλοι ξόρκισαν τον πόνο με χίλιους δυό τρόπους. Άλλοι τον είδαν σαν βάρος ασήκωτο κι άλλοι σαν φάντασμα. Πάντα με φόβο, πάντα με πανικό, πάντα με εκείνη την ηρεμία του κατάδικου. Παιδαγωγοί δεν έλειψαν ποτέ, ούτε λείπουν.
Πάντα έλειψαν και πάντα λείπουν τα χέρια να στηρίξουν και να τραβήξουν από το τέλμα. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να καταλάβουμε, όσο καταλάβουμε, πως πιστεύουνε σε θεό σύν-πόνιας. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να φανεί ο πόνος και ο θάνατος σαν δρόμος και σαν σκιά. Δρόμος με τέλος όχι τον Γολγοθά, άλλα πιο πέρα κι από κει. Με τέλος το κενό μνημείο. Και σκιά ανίκανη να βλάψει αυτόν που με πίστη και γενναιότητα κρατάει το χέρι του εσταυρωμένου, το χέρι του Μεγάλου Συμπονετικού, που δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή το σχέδιο Του: να μάς δει να γευόμαστε τη Ζώη, ξεχείλισμα ζωής, βυθισμένη στη χαρά και την αιωνιότητα!
Τα σεπτά Πάθη του Θεανθρώπου πριν λίγο καιρό, μάς υπέδειξαν την σύν-πάθεια και την σύν-πόνια που καλούμαστε να δείξουμε στον πλησίον. Αυτά είναι ο δρόμος πού οδηγεί στην Ανάσταση κάθε κυττάρου της ύπαρξης μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή, για όλη μας τη ζωή και πέρα απ’ αυτήν. Ας είναι το συμπόσιο αυτό ένα βήμα κοντύτερα προς αυτόν τον προορισμό.
ΠΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟΡΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΣΑΙ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΟ " ΣΥΜΠΟΡΕΥΘΩΜΕΝ ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΥΡΩΘΩΜΕΝ "...
ΑΣ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ... ΚΑΙ ΑΣ ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΜΕ ΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΛΩΤΡΩΤΙΚΟ, ΣΩΤΗΡΙΟ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟ...
Τις ημέρες αυτές που όλα θυμίζουν Ελλάδα, τις στιγμές αυτές που όλα ευωδιάζουν πατριωτικά, ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμα και ας κάνουμε το χρέος μας απέναντι σε αυτούς που πέθαναν για εμάς, που θυσιάστηκαν γιατί αγαπούσαν την πατρίδα τους...
Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.
Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του. Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'
Επίλογος:
Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.
Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.
Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.
'Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται 'Το παρόν.'
2.Τα εισιτήρια εκδίδονται στον ουρανό αλλά πληρώνονται στη γη.
3.Τιμή εισιτηρίου: πολύ αγάπη, υπομονή, αγώνες και θυσίες.
4.Τα βρέφη δεν πληρώνουν εισιτήριο γιατί ταξιδεύουν στην αγκαλιά της μητέρας Εκκλησίας.
5.Το εισιτήριο είναι προσωπικό και δεν μεταβιβάζεται σε άλλο άτομο.
6.Οι επιβάτες ταξιδεύουν χωρίς αποσκευές, οι άγγελοι τις έχουν μεταφέρει σε
προηγούμενο δρομολόγιο.
7.Εισιτήριο μετ ’επιστροφής δεν εκδίδεται.
8.Χρήματα δεν μεταφέρονται, οι επιβάτες τα έχουν καταθέσει στην τράπεζα των
ουρανών, οι αποδείξεις βρίσκονται στα χέρια των πτωχών.
9.Δηλώσεις συμμετοχής δεν χρειάζονται, τα ονόματα των επιβατών είναι γνωστά
στον οδηγό της αμαξοστοιχίας.
10.Ειδοποιήσεις για την ημέρα αναχωρήσεως κάθε επιβάτη δεν στέλνονται, γι’ αυτό πρέπει όλοι να είμαστε πάντοτε έτοιμοι δια μετανοίας, Εξομολογήσεως, και Θείας Κοινωνίας, για το ταξίδι προς την αιωνιότητα.
(Ευχαριστούμε τον Στάθη Αθανασίου για την αποστολή του κειμένου...)
" Συντονείστε τους Διαδικτυακούς σας δέκτες στο www.anaplastiki.gr,τηνΚυριακή 21 Μαρτίου 2010 και ώρα 22:00 μ.μ. για να ακούσετε και να συμμετάσχετε στην 21η ζωντανή διαδικτυακή εκπομπή της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών ".
Θέμα της Εκπομπής:
" Εκεί που πάτησε ο Χριστός..."
(Οδοιπορικό στην Αγία Γη)
Παρουσίαση Εκπομπής: Νεανικές Ομάδες Αναπλαστικής Σχολής Πατρών
...Φορολόγηση της εκκλησίας αν σημαίνει ότι η εκκλησία έχει και τα κρύβει, πρέπει να γίνει. Αν όμως σημαίνει ότι η εκκλησία δίνει στο λαό, έρχεται το κράτος και την ανάσα του λαού την περιορίζει...
Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθομε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλουμε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας αφήσουμε τους άλλους να μας μιλάνε όπως αισθάνονται.
Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη. Επιδίωξή μας να είναι ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για κείνους. Τότε θα προσέξουμε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκομε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύουμε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζομε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας.
" Συντονείστε τους Διαδικτυακούς σας δέκτες στο www.anaplastiki.gr,τηνΠέμπτη 18 Μαρτίου 2010 και ώρα 22:00 μ.μ. για να ακούσετε και να συμμετάσχετε στην 20η ζωντανή διαδικτυακή εκπομπή της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών ".
Θέμα της Εκπομπής:
" Ακολουθώντας το Πάθος του Κυρίου μας και Προσδοκώντας την Ζωοποιό Ανάσταση..."
Παρουσίαση Εκπομπής: Νεανικές Ομάδες Αναπλαστικής Σχολής Πατρών
… Άραγε πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για ένα πράγμα που δεν το έχεις γνωρίσει; Πόσο εύκολα μπορείς να αγγίξεις κάτι που φαντάζει τόσο ξένο, που αφήνει υποψία φόβου στο άκουσμά του και μόνο, που προκαλεί αγωνία τρόμου στην περίπτωση που πιθανόν το ζήσεις.
Ωστόσο είναι τολμηρό να προκαλέσεις το φόβο σου και αρκετά θαρραλέο να διασκεδάσεις τις όποιες αμφιβολίες σου προσπαθώντας να ψηλαφήσεις την Αιωνιότητα, προσδοκώντας έτσι να συλλάβεις το νόημά της και να κατανοήσεις την αξίας της.
Σ’ ένα κόσμο εντελώς εκτροχιασμένο, σε μια κοινωνία που προτείνει την παρακμή της ως πρότυπο ζωής, σε μια εποχή που προβάλλει την πτώση της ως ιδανικό και σκοπό, σε μια φιλοσοφία και θεωρία του κόσμου που δεν τον αγγίζει η πέραν του τάφου Ζωή, η Αιωνιότητα ίσως είναι η λύση στο αδιέξοδο αυτό.
Αιωνιότητα: «Η μεγάλη προσδοκία του ανθρώπου. Ο θείος προορισμός του, το ασσύληπτο σε αξία βραβείο της πίστεως και της υπακοής στο άγιο θέλημά Του»(Ερμηνεία Αθ. Δεληκωστοπούλου, Καθ.Πανεπιστημίου).
Αιωνιότητα: Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο που πιστεύει σ’ Εκείνον. Αμήν, Αμήν λέγω υμίν ο πιστεύων εις εμέ έχει Ζωήν Αιώνιον …(Ιω.στ’ 47).
Πόσο ελπιδοφόρα και αισιόδοξα ηχούν τα παραπάνω θεόπνευστα λόγια. Δίνουν θάρρος, μας γεμίζουν με ελπίδα, μας ανοίγουν έναν άλλο κόσμο, μια νέα ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.
Ναι, η ζωή μας δεν σταματά στον μάταιο κόσμο αυτό. Δεν τελειώνει η εδώ παρουσία μας τόσο σύντομα και τόσο άδοξα. Από εδώ αρχίζει το ξεκίνημά της, η αφετηρία της μας προετοιμάζει για την μετά θάνατον ζωή.
Αυτή η ουράνια προοπτική είναι που ξενίζει τον κόσμο σήμερα. Τον ενοχλεί γιατί του αλλάζει τα δεδομένα, του μεταβάλλει τον προγραμματισμό των σχεδίων του και των αποπροσανατολίζει από την υλοποίηση των ονείρων του.
«Ας αλλάξουμε την πορεία μας» μας προτρέπει η Αγία Συγκλητική και ας αναθεωρήσουμε την φιλοσοφία μας την μέχρι τώρα, ταυτιζόμενη με εκείνη της Εκκλησίας μας που ως οδοδείκτη στη Ζωή της έχει τον τάφο και σηματοδότη Της τον Αναστάντα εκ του τάφου…
Καιόπωςοκαιρόςγιατηνκαρποφορίατωνδένδρωνείναιαυτήηεποχή, η άνοιξη,έτσικαιοκαιρόςτωναρετώνείναιηαγίαΤεσσαρακοστήπουθαεργασθούμε,γιανααναπληρώσουμεταχρέηκαιτιςζημιέςτωνπερασμένωνχρόνων.
Ένας δικός μας άνθρωπος, ένα δικό μας παιδί, ένας γνήσιος αδελφός μας ο μοναχός π. Ιωακείμ Σταματόπουλος χειροτονείται διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού, την Τρίτη του Πάσχα στην Ι. Μονή Παναγίας Γηροκομιττίσης...
" Συντονείστε τους Διαδικτυακούς σας δέκτες στο www.anaplastiki.gr,τηνΚυριακή 14 Μαρτίου 2010 και ώρα 22:00 μ.μ. για να ακούσετε και να συμμετάσχετε στην 19η ζωντανή διαδικτυακή εκπομπή της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών " .
Θέμα της Εκπομπής:
" Ψηλαφώντας την Αιωνιότητα..."
Παρουσίαση Εκπομπής: Νεανικές Ομάδες Αναπλαστικής Σχολής Πατρών
Τον Αύγουστο του 1963 ήρθανε στη Μονή 75 λιβαναταίοι. Εργαστήκανε για τη στέρνα της Μονής, το Αγιονέρι, εθελοντικά. Το έχουν τάμα πολλοί από τις Λιβανάτες, την πατρίδα του Οσίου Δαβίδ, να προσφέρουν κάτι στη Μονή του συμπατριώτη τους, χρήματα ή εργασία. Έτσι φτάσανε τότε 75 άντρες για να κάνουν το έργο της στέρνας. Και στη Μονή βρισκόσανε άλλοι 15, για να βοηθήσουν. Ο π. Ιάκωβος συντόνιζε γενικές εργασίες, μα ήταν και ο μόνος που έπρεπε να φροντίσει για το φαγητό και τη διαμονή των καλών αυτών ανθρώπων.
Χρησιμοποίησε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στην αποθήκη. Μια μέρα τα τρόφιμα τελείωσαν. Χρήματα δεν είχε. Έψαξε όλα τα ράφια, όλες τις γωνίες. Κατόρθωσε να βρει δυόμισι οκάδες μανέστρα. Και από ψωμί μόνο μισό Πρόσφορο. Του έδωσε και ο γέρο-Ευθύμιος μισό καρβελάκι. Ποσότητες αστείες για σχεδόν εκατό πρόσωπα, που δουλεύανε όλη την ημέρα χειρονακτικά.
Στεναχωριόταν και δεν ήξερε τι να κάνει. Τον έπιασε απελπισία και σχεδόν έκλαιγε, που θ' άφηνε τον κόσμο νηστικό. Ξαφνικά όμως του ήρθε μια ιδέα: κατεβάζει τη μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνει μέσα τη μανέστρα, βάζει και το ψωμί και όπως ήτανε πήγε στο ναό. Στάθηκε μπροστά στην εικόνα του οσίου Δαβίδ και του είπε:
-Άγιε μου, οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν για το Μοναστήρι σου. Γυρνάνε κουρασμένοι και πεινασμένοι. Δεν έχω τίποτα άλλο να τους δώσω να φάνε, μόνο τις δυόμισι οκάδες μανέστρα με το λίγο λαδάκι, το μισό προσφοράκι και το μισό καρβελάκι (= και τα έδειχνε στον Άγιο). Σε παρακαλώ, εσύ να τα ευλογήσεις, να φάνε και να χορτάσουνε.
Μαγείρεψε στην κατσαρόλα τούτη, έβγαζε συνέχεια φαγητό και δεν τελείωνε. Χόρτασαν όλοι και περίσσεψε! Το είδαν πολλοί και ο νυν ηγούμενος π. Κύριλλος. Πολλά χρόνια μετά, τονίζοντας τα θαύματα του οσίου Δαβίδ, έλεγε ο π. Ιάκωβος:
-Αδελφέ μου, επανάληψη του θαύματος των πεντακισχιλίων!
Το Σάββατο 13 Μαρτίου 2010 και ώρα 7:00 μ.μ. στο πνευματικό κέντρο του Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Προδρόμου Παραλίας Πατρών θα ομιλήσει ο Αρχιμ. π. Πολύκαρπος Μπόγρης Ιεροκύρηξ της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς με θέμα:
Ακριβό μου διθέσιο: ένα πολύ δυνατό τραγούδι, το οποίο μας βοηθά να προβληματιστούμε πάνω στο αίσθημα της φυγής από την πραγματικότητα, που είναι σήμα κατατεθέν της εποχής μας, ιδίως για τους νέους ανθρώπους. Αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, Φόρμουλα 1, τηλεοπτικές διαφημίσεις, εφημερίδες, περιοδικά, μιλούν για τα τροχοφόρα που αποτελούν προέκταση του εαυτού μας. Ιδίως γι’ αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ακριβά μοντέλα, τα τροχοφόρα αποτελούν τον ίδιο τον εαυτό τους. Αλλά κι όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για τέτοιες αγορές, δεν παύουν να ονειρεύονται τέτοιες επιδείξεις.
Καλό μου αμάξι: το αμάξι αυτό είναι γεμάτο από όλα τα αξεσουάρ που το κάνουν πλούσιο, γρήγορο, κατάλληλο για όποια επίδειξη, μοντέρνο, με τον αερόσακο, τον καταλύτη, τις ζάντες του, με δυνατό κινητήρα, διθέσιο, έχει τα πάντα που το κάνουν κάτι ξεχωριστό, πειραγμένο για να τρέχει πιο πολύ.
Το κενό μου εξαγόραζα δειλά: Το αμάξι ταυτίζεται με όσα έχουμε, ο άνθρωπος σήμερα είναι ό,τι έχει, ό,τι φορά, ό,τι φαίνεται, ακόμα και στις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα και στην αγάπη. Κι επειδή αυτό δεν φέρνει ευτυχία, ο άνθρωπος εξαγοράζει το κενό του με ό,τι φαίνεται, με την επίδειξη, το τρέξιμο, την φυγή τελικά, χωρίς και πάλι να βρίσκει λύση.
Μυρωδιά καταλύτη εσύ μοναχά μ’ αγαπάς: Παρά τα όσα έχουμε, τελικά ζούμε την απόλυτη μοναξιά. Το αμάξι μας αγαπά γιατί δεν έχει αισθήματα, δεν μπορεί να μας πληγώσει, δεν το φοβόμαστε και δεν μας φοβάται. Γι’ αυτό οι άνθρωποι αγαπούν σήμερα τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, τους θορύβους, τις εξατμίσεις, τους υπολογιστές, ακριβώς γιατί τίποτε απ’ αυτά δεν τους πληγώνουν. Ακόμα και στις καφετέριες, οι νέοι πηγαίνουν για να κάνουν παρέα μέσα στους ήχους της μουσικής, συζητούν χωρίς νόημα αλλά με πολύ κουτσομπολιό, για να μην ακούν το κενό που πολλές φορές νιώθουνε.
Ποιον εαυτό θα ‘χω πια: αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα για τους νέους. Ποιος είναι τελικά ο εαυτός τους, τι θέλουν από τους άλλους, τι μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία. Γιατί κάνουν καταλήψεις ή αδιαφορούν για το σχολείο, για τη ζωή, γιατί ενώ δεν μπορούν εύκολα να κουβεντιάσουν τους αρέσει ν’ ακούν; Ίσως γιατί δεν έχουν αποφασίσει ποιον εαυτό θα ’χουν πια και δεν παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Αντίθετα, καθημερινά αναλώνονται σε μικροκαβγάδες και μικροενασχολήσεις χωρίς ουσία. Η ταχύτητα και η φυγή αποτελούν προσπεράσεις του κομβικού ερωτήματος της προσωπικής ταυτότητας.
Α ρε χρόνε αλήτη που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς: Πολλές φορές νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στο χρόνο που περνά και μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι οι άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόμαστε και οι αγάπες που νομίζουμε ότι ζούμε δεν χαρακτηρίζονται από γνησιότητα, θυσία, ωριμότητα συνειδητοποιούμε ο άλλος τι είναι και τότε τρομάζουμε μπροστά του, τον απορρίπτουμε και πάμε γι’ άλλες πολιτείες. Τι γίνεται όμως όταν τρομάξουμε με τον εαυτό μας;
Στο Θεό να με πας: Στην Εκκλησία διασώζεται η γνησιότητα των ανθρώπινων σχέσεων που συνίσταται στην ανοχή στις αδυναμίες του άλλου, που δίνει προτεραιότητα όχι στο «έχειν», αλλά στο «είναι». Ο άνθρωπος της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι κλεισμένος στον εαυτό του, αλλά ψάχνει να βρει το Θεό στο πρόσωπο του Άλλου, με λογική και ωριμότητα, ανοχή και διάθεση προσφοράς. «Μονάχα όσα έδωσες, αυτά για πάντα είναι δικά σου», λέει ένα άλλο τραγούδι. Ο άνθρωπος δεν διαλέγει τότε την φυγή με τα τροχοφόρα ως επιστροφή στον ουρανό δια του θανάτου, αλλά επιστρέφει ολόκληρος, ως ψυχοσωματική ύπαρξη στον αληθινό Θεό, κατανοώντας ότι μόνο Εκείνος τον αγαπά. Γιατί αν δεν αγαπήσεις το Θεό, δεν μπορείς να αγαπήσεις τον συνάνθρωπο ούτε τον εαυτό σου. Και όλη αυτή η αγάπη βιώνεται δια της επιστροφής στην Εκκλησία
Προεκτάσεις πάνω στο θέμα 1. Μια μηχανή κι ένα αυτοκίνητο, εκτός από μέσα εξυπηρέτησης για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά, είναι και μέσα που μας κάνουν να εξαγοράζουμε τα κενά μας. Τα τροχοφόρα εμπνέουν τους νέους, χωρίς να το καταλαβαίνουν, γιατί τους δίνουν την αίσθηση της ταχύτητας, της φυγής, της απομάκρυνσης από το άγχος της ζωής. Παράλληλα, όλα αυτά, όπως και ο υπολογιστής, τα καλά ρούχα, η διασκέδαση, κάθε τι της εποχής μας που μπορούμε να εξαγοράσουμε, μας κάνουν να αισθανόμαστε κάποιοι, να αισθανόμαστε ότι βρήκαμε ένα πρόσωπο, έχουμε ταυτότητα. Σημασία άλλωστε σήμερα έχει «ό,τι έχεις», όχι «ό,τι είσαι». Γι’ αυτό εντυπωσιάζουμε τους άλλους, γι’ αυτό έχουμε επιτυχίες στις σχέσεις μας μαζί τους, γι’ αυτό γινόμαστε αποδεκτοί. Μας προσέχουν και αισθανόμαστε ότι μπορούν να μας αγαπήσουν
2. Το πιο δύσκολο όμως είναι να υποτάξουμε το χρόνο, που σκορπά ανθρώπους κι αγάπες. Εκεί, στο χωρισμό, στην αίσθηση της ματαιότητας, στην προδοσία και την εγκατάλειψη το μέσο επίδειξης και ταυτότητας είναι αυτό μόνο που μας αγαπά, γιατί είναι ακίνδυνο. Αν μας πάει στο Θεό, δηλαδή μπορέσουμε δια της φυγής να ξεπεράσουμε την ψευτιά στην οποία ζούμε, θα ήταν σπουδαίο. Συνήθως όμως βιώνουμε την ματαιότητα και την απελπισία.
3. Η Εκκλησία μιλά για την αγάπη στο Θεό και τον συνάνθρωπο, που ανοίγει δρόμους για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Όταν δεν κρατάς για τον εαυτό σου αυτό που έχεις (άλλωστε ο Θεός ή σου το έδωσε ή επέτρεψε να το έχεις), τότε αρχίζεις να βρίσκεις το πραγματικό σου πρόσωπο. Όταν μοιράζεσαι τη ζωή σου, τα αισθήματά σου, τις ιδέες σου, τα όνειρά σου, ακόμη και τις αμαρτίες σου, τότε σπάει η μοναξιά σου.
4. Η φυγή μπορεί να είναι προσωρινή λύση, αν δεν συνοδεύεται από μοίρασμα της ζωής. Μπορεί όμως να γίνει αφορμή για δημιουργία, αν συνοδεύεται από ησυχία, προβληματισμό, σκύψιμο στον εαυτό μας. Γι’ αυτό και οι όποιες διακοπές, εκδρομές, βόλτες είναι σπουδαίο να έχουν και λίγη συζήτηση για τη ζωή μας. Στην αναζήτηση του εαυτού μας βοηθά η καλή μουσική, η μελέτη και πρωτίστως, η προσευχή.
Την Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010 στον Ι.Ν.Αγ.Ταβιθά Πατρών (Ιωνίας 47) και ώρα 19:00μμ θα τελεστεί η ακολουθία των Χαιρετισμών κατά την οποία θα ψάλλει η χορωδία των κοριτσιών της Σχολής μας.
" Συντονείστε τους Διαδικτυακούς σας δέκτες στο www.anaplastiki.gr,τηνΠέμπτη 11 Μαρτίου 2010 και ώρα 22:00 μ.μ. για να ακούσετε και να συμμετάσχετε στην 18η ζωντανή διαδικτυακή εκπομπή της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών " .
Θέμα της Εκπομπής:
"Τι λέτε; Έχουμε το Θάρρος να αγωνιστούμε...;"
Παρουσίαση Εκπομπής: Νεανικές Ομάδες Αναπλαστικής Σχολής Πατρών
- Μια θέση εργασίας, - Μια άδεια οδήγησης, - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, - Πρόνοια, - κουπόνια συσσιτίου, - ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ, - ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ενοικίου ή δάνειο για να αγοράσετε ένα σπίτι, - ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, - ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ, - Δωρεάν εξόδους από τις φυλακές καΙ σε πολλές περιπτώσεις ... - Μπορείτε ακόμη και να ψηφίσετε.
