Άρχισαν οι ετοιμασίες!

ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ.ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ!!!

53η επέτειος από την κοίμηση του π. Γερβασίου.

Eκοιμήθη εν Κυρίω η αγαπητή και σεβαστή μας κ. Ελένη Μάνου

Eκοιμήθη εν Κυρίω η αγαπητή και σεβαστή μας κ. Ελένη Μάνου, μέλος της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών. Ο Θεός ας την αναπαύη. Αιωνία της η μνήμη.
Η Εξόδιος Ακολουθία θα τελεσθή αύριο, Σάββατο 24.6.2017, και ώρα 12π.μ. στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πατρών.

Η εκδημία του π. Γερβασίου στον πατραϊκό Τύπο της εποχής…

Η εκδημία του π. Γερβασίου στον πατραϊκό Τύπο της εποχής…*

Του Γεωργίου Ι. Ανδρουτσόπουλου

Λέκτορα του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Αθηνών – Δικηγόρου

Συμπληρώνονται εφέτος 50 χρόνια από την ημέρα (30 Ιουνίου 1964) που ο π. Γερβάσιος [Παρασκευόπουλος] έσπασε το φράγμα της επιγειότητος και πέρασε στο «αεί», το πάντα της αιωνιότητος. Το άγγελμα της εκδημίας του καλύφθηκε, ως ήταν φυσικό, εκτενώς από τον πατραϊκό Τύπο της εποχής, τον οποίο κόσμησε, άλλωστε, με την τακτική, κηρυγματική αρθρογραφία του (π.χ. Νεολόγος των Πατρών 1957-58, κ.α.). Αυτόν τον τοπικό Τύπο θα ξεφυλλίσουμε σήμερα, ως ένα ευλαβικό μνημόσυνο στον πολιό γέροντα, που δεν γνώρισα, αλλά μου είναι τόσο οικείος• που δεν συναναστράφηκα, αλλά υποψιάστηκα ως ήθος και διδαχή, ως φρόνημα και παρουσία.

Πιο συγκεκριμένα, η «Πελοπόννησος», στο φύλλο της Τρίτης 30 Ιουνίου 1964, αναγγέλλοντας την είδηση της εκδημίας του, ηλικίας 87 ετών, π. Γερβασίου, «εξαίρετου κληρικού, γνωστού διά την ιεραποστολικήν του δράσιν ανά το πανελλήνιον», αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές της επίγειας παρουσίας του. Ειδικότερα, κάνει λόγο για τη σοβαρή επιδείνωση της υγείας του ήδη από την προηγουμένη, από το μεσημέρι της οποίας είχε περιπέσει σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση και στην τέλεση «παρά την κλίνην του» κατανυκτικού ευχελαίου υπέρ της υγείας του από το πνευματικό του τέκνο Ιερόθεο [Τσαντίλη], τότε πρωτοσύγκελλο της Μητροπόλεως Πατρών και μετά τριετία (26.6.1967) Μητροπολίτη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης. Σύμφωνα, μάλιστα, με το δημοσίευμα, «ολίγον χρονικό διάστημα παρήλθε μετά το Μυστήριο του Ευχελαίου και ο π. Γερβάσιος ανέκτησε συνείδησιν και ήρχισε ν’ αντιλαμβάνεται. Εις μίαν στιγμήν εζήτησεν εικόνα της Παναγίας, την οποίαν με φλογεράν πίστιν ενηγκαλίσθη και κατ’ επανάληψιν έλεγε: “Μη με εγκαταλείψης”...», περί την 1.30 δε πρωϊνή και μετά δεκαήμερη ασθένεια επήλθε το μοιραίο στο ενδιαίτημά του στις εγκαταστάσεις της Αναπλαστικής Σχολής Θηλέων επί της οδού Ιωνίας...

Χαρακτηριστικό είναι ότι, ενώ η νεκρώσιμος ακολουθία είχε προγραμματιστεί για τις 6 το απόγευμα της 30ης Ιουνίου στον ναό του Αγ. Δημητρίου, του οποίου ο π. Γερβάσιος είχε διατελέσει επί πολλά έτη ιερατικός προϊστάμενος, σύμφωνα με τον «Νεολόγο Πατρών» της 1ης Ιουλίου, μετατέθηκε η ώρα της κηδείας για την 10η πρωϊνή της επομένης, «απαιτήσει πλειάδος ιερωμένων εξ όλης της χώρας, επιθυμούντων όπως παραστούν κατ` αυτήν...». Είναι γεγονός ότι η πόλη των Πατρών, «εν μέσω εκδηλώσεων αφάτου θλίψεως και απείρου σεβασμού», όπως σημειώνει η «Ημέρα των Πατρών» της 2ας Ιουλίου, συνόδευσε τον π. Γερβάσιο στην τελευταία επί της γης κατοικία του, ο δε λαός, με μια μυριόστομη κραυγή που κύκλωνε το φέρετρό του, τον ανεκήρυξε ομοφώνως «άξιον της Πίστεως και της Εκκλησίας», αφού στο πρόσωπό του διέκρινε το ανεξίτηλο αποτύπωμα της παρουσίας του Θεού σε αυτόν τον κόσμο...

Την ημέρα, μάλιστα, της κηδείας (1 Ιουλίου) η «Πελοπόννησος» φιλοξενεί στις σελίδες της, εν είδει αφιερώματος, δύο πρωτοσέλιδα άρθρα• το μεν, υπογράφεται από τον δημοσιογράφο Γεώργιο Π. Σβέτσο, υπό τον τίτλο «Η δράσις και το έργον του αρχιμανδρίτου π. Γερβασίου» και αποτελεί, τρόπον τινά, βιογραφικό σημείωμα του αείμνηστου γέροντα, τον οποίον χαρακτηρίζει «μορφή εκκλησιαστική από τας σπανίας, κληρικόν με βαθυτάτην επίγνωσιν της υψίστης αποστολής του εις την Κοινωνίαν, θερμουργόν εργάτη του Ευαγγελίου...»• το δε, με συντάκτη τον Ελευθέριο Παναγιωτόπουλο, επιγράφεται «Η εδραία πίστις του και τα πύρινα κηρύγματά του», όπου τονίζεται, μεταξύ άλλων, ότι ο αοίδιμος λευίτης «ήτο αντίθετος εις κάθε συμβιβασμόν» και ποτέ δεν υπέκυψε «προ ουδεμιάς καταστάσεως, αντιθέτου προς το πραγματικόν νόημα της Εκκλησίας».

Σήμερα, «κάτω από την κόχη του αγίου Βήματος ενός εξωκκλησιού, που αγναντεύει το Κάστρο του Ρίου και τα γυμνά βουνά της Ρούμελης στα κράσπεδα της Πάτρας, αναπαύεται ο π. Γερβάσιος» (Κων/νος Κούρκουλας, «Ένας γενναίος άγιος», Ανάπλασις, 1972). Η όλη βιοτή αυτού του «ανθρώπου του Θεού», αδιάψευστος μάρτυρας εκκλησιαστικής αυθεντικότητας και θεολογικής πιστότητας, μας «αναγκάζει» να συμφωνήσουμε με τον αείμνηστο Μητροπολίτη Αργολίδος Χρυσόστομο [Δεληγιαννόπουλο], ο οποίος, κατά τη συνέδριαση της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας της 26.8.1965, συγκαταρίθμησε, σε μία αποστροφή του λόγου του, τον π. Γερβάσιο μεταξύ των «οσίων, ιερών μορφών, μεγίστας ευαγγελικάς εν τη Εκκλησία προσενεγκόντων υπηρεσίας». Ας είναι αγήρως η μνήμη του...

--------------------------------

Δημοσιεύτηκε στην «Πελοπόννησο της Κυριακής» της 29.6.2014.

" Αρχιμ.Γερβάσιος Παρασκευόπουλος- Αποστάγματα Καρδιάς- Βιωματικές Προσεγγίσεις "

Είναι ομολογουμένως δύσκολο κανείς να ασχοληθεί με την πολυσχιδή και αγιασμένη μορφή του π.Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Η διαδικασία και μόνο απαιτεί κόπο, ζητά ολοκληρωτικό δόσιμο αλλά και κατάθεση ψυχής για να αποτυπώσεις σε λίγες γραμμές , την απεραντοσύνη της καρδιάς του και την αγνότητα της πρόθεσής του για την Εκκλησία , τη διακονία και το παιδί.

Σε αυτή την ταπεινή μας προσπάθεια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και ιερού χρέους σε μια προσωπικότητα όπως αυτή του πατρός Γερβασίου που μας εμπνέει, μας διδάσκει και μας καθοδηγεί, δεν θα δούμε τη μορφή του γέροντος μέσα από τα βιογραφικά του στοιχεία όπως αυτά έχουν καταγραφεί, αλλά θα καταθέσουμε από τη δική μας καρδιά στη δική σας αγάπη απόψεις, μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν, έζησαν, διδάχθηκαν, εξομολογήθηκαν και γεύτηκαν τα γεμάτα χάρη πατρικά λόγια του και νουθεσίες του.

Πρώτος στην κλίμακα των ανθρώπων που βιωματικά τον προσέγγισαν ένας άγιος της Oρθοδόξου Εκκλησίας, ο Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως. Ο άγιος Νεκτάριος ως σχολάρχης της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής αντιλήφθηκε αμέσως τη χαρισματική προσωπικότητα του νεαρού τότε διακόνου Γερβασίου και γι’αυτό ευθαρσώς και προφητικά διεκήρρυτε:

«Εις το πρόσωπό του βλέπω τον αυριανόν ταγόν της Εκκλησίας τον γνήσιον ποιμένα του χρηστεπωνύμου πληρώματος».

Στη συνέχεια της κλίμακος έρχεται εμπρός μας ο αγαπητός φίλος του γέροντος αείμνηστος καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών Π.Τρεμπέλας με τα μεστά καρδιακής φιλικής αγάπης σχόλιά του:

«Τον ενθυμούμαι εις τον Άγιον Δημήτριον όπου ελειτούργουν τα κατηχητικά σχολεία περιστοιχιζόμενον από πλήθος παιδιών . Με ποίαν υπομονήν,με πόσην συγκατάβασην, με πόση αγάπη και γαλήνη ίστατο. Ας είναι μακαρία η ψυχή του!.

Πως όμως να παραβλέψει κανείς αυτά τα λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου πρώην Αυστραλίας Ιεζεκιήλ που μέσα σε λίγες λέξεις περικλείει αγώνες χρόνων ,διακονίες μαρτυρικές, για την αγάπη του Χριστού του πατρός Γερβασίου:

«Ήτο πραγματικός ιερεύς,διδάσκαλος,κήρυξ και ποιμήν. Εις το πρόσωπό του εφηρμόζετο απολύτως η ρήσις του θείου Αποστόλου Παύλου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».

Ωστόσο η καρδία και η ύπαρξη του αοιδίμου πλέον μητροπολίτου πρώην Ύδρας Ιεροθέου (Τσαντίλη), πνευματικού τέκνου και αχωρίστου συνεργάτου του π.Γερβασίου, φλέγεται και με όλο της το είναι φωνάζει και ομολογεί:

«Γλυκύς αλλά και προφητικός ως διδάσκαλος και κήρυξ, ουράνιος ως ιερουργός. Μεστός ελέους και στοργής ως πνευματικός...».

 

 Το ίδιο φλογερή και η μαρτυρία του νεανικού φίλου του Γέροντος Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κυρού Διονυσίου:

«Ήτο ο εγκρατής και ασκητικός μοναχός εν τω κόσμω και νικητής του κόσμου κατά την Γραφή , του τα κοσμικά φρονούντος».

Ανεβαίνοντας τη νοητή κλίμακα συναντούμε τον Κ.Τριανταφύλλου, ιστορικόν της πόλεως των Πατρών που βαθιά συγκινημένος από τη λειτουργική ζωή του π.Γερβασίου, μας αφήνει ως παρακαταθήκη τα εξής:

«Έβλεπες ,παρηκολούθης, ησθάνεσο έναν άγιον της Εκκλησίας του Χριστού. Κάτι περισσότερον χάρις εις τον π. Γερβάσιο εζήσαμεν ημείς και εγνωρίσαμεν ημέρας των πρώτων χριστιανών, των χριστιανών της ολοθέρμου αφοσιώσεως , της άνευ ορίων πίστεως , της ανεξαντλήτου θρησκευτικότητος.

Ελπίζουμε κλείνοντας οι βιωματικές αυτές προσεγγίσεις ανθρώπων που γνώρισαν τον γέροντα και τα αποστάγματα καρδιάς ψυχών που ωφελήθηκαν από την ουράνια παρουσία του εδώ στη γη, να αποβούν καρπός πνευματικής αναγεννήσεως αλλά και υγιούς μιμήσεως της ζωής και της διδασκαλίας ενός συγχρόνου αγίου του αιώνος μας, του «παπά των φτωχών» όπως του αποδόθηκε ο τίτλος, του πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου.

Ο γέρο- Γερβάσιος , ο σύγχρονος Άγιος των Πατρών...

Κάθε εποχή έχει να παρουσιάσει Αγίους της πίστεως μας ως σημάδια της χάριτος και της δόξας του τριαδικού Θεού επί της γης. Σύγχρονοι Άγιοι των οποίων η αγιότητα είναι έκδηλη στις ψυχές των ορθοδόξων σε σημείο μάλιστα πριν ακόμα ανακηρυχθούν επίσημα ο κόσμος να προστρέχει σε αυτούς ζητώντας βοήθεια, ελπίδα και ενίσχυση στις δύσκολες στιγμές του.

Ένας τέτοιος σύγχρονος και τρισμακάριος Άγιος είναι και ο π. Γερβάσιος. Τρισμακάριος ο γέροντας Γερβάσιος γιατί όπως λέει και το γραφικό ο μισθός του για όσα εργάστηκε επί γης θα δοθεί κατά την κρίση από το δωρεοδότη Θεό. Όντως δίκαιος επί της γής και το μνημόσυνο του εν πάση γενέα και γενεά. 

Τι σημαίνει όμως δίκαιος για την ορθοδοξία; Δίκαιος είναι ο φιλόθεος, ο φιλάρετος, είναι εκείνος ο οποίος δεν προσκολλάται στα παρόντα, προσωρινά και μάταια αλλά έχει την καρδιά του στραμμένη προς τον ουρανό και ποθεί την Βασιλεία των Ουρανών. Και ο γέρο Γερβάσιος , ο σύγχρονος Άγιος των Πατρών το γνώριζε πολύ καλά. Γνώριζε ότι οι Άγιοι είναι προέκταση του Ευαγγελίου στον κόσμο, οι οποίοι γίνονται συγκυρηναίοι για να φτάσουν στη απόλαυση των αγαθών της Αναστάσεως, στη θέωση.

Ο γέρο Γερβάσιος έμεινε γνωστός για το πολύπτυχο έργο του στα κατηχητικά σχολεία. Αναλώθηκε στη χριστιανική διαπαιδαγώγηση των νέων. Προσπάθησε να ζυμώσει και να διαπλάσει τις παιδικές ψυχές μέσα στο ζυμάρι της ορθοδοξίας, γιατί όπως λέει και το αποστολικό: «μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ». Αλήθεια πόσο επίκαιρο το έργο του σήμερα!!! Σε μια εποχή που όλα καταρρέουν ακόμα και η παιδεία, υπάρχει η ανάγκη ενός γέροντα Γερβάσιου να στερεώσει τη πίστη και τις αξίες στις παιδικές ψυχές, να θεμελιώσει την αγάπη για τον πλησίον στις ανθρώπινες καρδιές, να αναζωπυρώσει την φωτιά της ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο για να βοηθήσει τον αδελφό να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών. Είθε οι προσευχές του να είναι για όλους μας φάροι φωτινοί στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του απατεώνος αιώνος τούτου!

Γεράσιμος Συνοδινός

Θεολόγος

Εσύ επιλέγεις!

Ο χρόνος κυλά οι μήνες περνούν και το μόνο που μένει είναι στιγμές. Τι στιγμές;  Ο καθένας μπορεί να το βρει αν κοιτάξει μέσα στην καρδιά του. Εκεί είναι το πιο ωραίο μέρος για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Να κοιταχτείτε πρόσωπο με πρόσωπο για να αντικρίσεις την αλήθεια. Κινήθηκες με αγάπη; Πέρασες στιγμές ξεχωριστές ή άφησες διάφορα γεγονότα να σε διαβρώσουν; μόνο εσύ το ξέρεις. Αλλά και συ επιλέγεις ποιες στιγμές θα αφήσεις να χαραχθούν βαθιά στην καρδιά σου.

Ο χρόνος περνά και το καλοκαίρι μέτρα αντίστροφα για να αρχινίσει, άραγε φέτος θα έχεις τις ίδιες στιγμές με πέρυσι; Άραγε φέτος θα κάνεις κάτι για να ζήσεις ακόμα πιο ξεχωριστά;

Κατασκήνωση... Μία λέξη, χίλια νοήματα. Μία λέξη που γενά συναισθήματα χαράς και ξεγνοιασιάς. Έλα φέτος και συ μαζί μας να περάσουμε ευλογημένες και αξέχαστες στιγμές. Στο χέρι σου είναι να γεμίσεις την καρδιά σου με εικόνες από χαμόγελα. Μόνο εσύ το επιλέγεις...

Δήλωσε συμμετοχή στα τηλέφωνα: 6974727830 , 6972161900

Η Μοναχή και ο αμετανόητος πατέρας.

Μία Μοναχή είχε έναν πατέρα ο οποίος ήταν αδιάφορος για τη σωτηρία του.
Δεν μετανοούσε για τις αμαρτίες του, δεν ήθελε να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει, παρά τις παρακλήσεις και τις προτροπές της κόρης του, μέχρι που ήλθε ο θάνατος και τον βρήκε αμετανόητο. Φοβερό!
Η Μοναχή λυπήθηκε πολύ. Με συμβουλή του Γέροντά της, προσπάθησε να βοηθήσει την ψυχή του πατέρα της, με προσευχές, νηστεία και μετάνοιες.
Αγωνιζόταν αρκετό καιρό, μέχρι που μία μέρα, ενώ προσευχόταν στο κελί της, με τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει, βρέθηκε στο πατρικό σπίτι της, όπου συνάντησε τον πατέρα της.
Ήταν σιωπηλός και θλιμμένος.
-Πατέρα, πώς είσαι; ρώτησε με αγωνία η Μοναχή.
Αντί για άλλη απάντηση, της είπε:
-Σ’ ευχαριστώ, κόρη μου, για όσα έκανες για μένα. Πολύ με ανακουφίζεις.
-Πατέρα, είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι; Βλέπεις το φως του Θεού; επέμεινε ρωτώντας η κόρη του για να μάθει την κατάστασή του.
Τότε εκείνος καταλυπημένος και συντετριμμένος της είπε:
-Κόρη μου, όσοι περιφρονούν την θυσία του Χριστού, σ’ αυτόν τον κόσμο, στον άλλο κόσμο είναι τυφλοί. Δεν βλέπουν το φως του Θεού. Για ό,τι έκανες για μένα, σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ…
Αυτά είπε και το όραμα τελείωσε.
Όταν συνήλθε, η Μοναχή ύψωσε τα χέρια της σε προσευχή και επικαλέστηκε το άπειρο έλεος του Θεού…
Το συγκλονιστικό αυτό μήνυμα από τον άλλο κόσμο καταγράφεται στο βιβλίο «Μηνύματα από τον ουρανό» της Ιεράς Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας, έκδοση του 2005, σ. 88-89.
Για αυτό, ας μετανοήσουμε, ας σπεύσουμε να συγχωρεθούμε με όλους όσους έχουμε κάτι που μας χωρίζει, και ας εξομολογηθούμε, ώστε να κοινωνούμε αξίως των αγίων μυστηρίων.
Όποιος σε αυτό τον κόσμο περιφρονεί την θυσία του Κυρίου, στον άλλο θα είναι τυφλός στο φως Του.
Και περιφρόνηση σημαίνει ότι δεν θέλησε να κοινωνήσει αξίως, είτε περιφρόνησε τελείως την θεία Κοινωνία, παρότι είχε τη δυνατότητα, είτε κοινωνεί αναξίως χωρίς μετάνοια και εξομολόγηση.

Πηγή: orthodoxia.online

Άρχισαν οι Εγγραφές!

Οι δέκα μακαρισμοί της οικογένειας…

1. Μακάριο το σπίτι, που κυβερνάει ο Χριστός.

2. Μακάριο το σπίτι, που καταστατικό του έχει το Ιερό Ευαγγέλιο.

3. Μακάριο το σπίτι, που όλοι προσεύχονται.

4. Μακάριο το σπίτι, που το ανδρόγυνο ζει με αμοιβαία αγάπη, ανοχή, συγχωρητικότητα και διαφυλάσσει, σαν κόρη οφθαλμού, το συζυγικό του σπίτι.

5. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με αλληλοσεβασμό, αλληλοκατανόηση και ο καθένας υποχωρεί για το χατίρι του άλλου, οπότε κανένα δυσάρεστο μεταξύ τους πρόβλημα.

6. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του είναι πιστά παιδιά του Θεού και ζουν την πνευματική και μυστηριακή ζωή της Αγίας Του Εκκλησίας, οπότε δεν κινδυνεύουν να γίνουν θύματα της μαγείας.

7. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του είναι πνευματικώς καλλιεργημένα και θρησκευτικώς κατηρτισμένα, οπότε δεν διατρέχουν το κίνδυνο να παρασυρθούν από τους αιρετικούς και τα κάθε όργανα του Αντίχριστου.

 

8. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με φρόνηση και αυτοκυριαρχία οπότε δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα των εμπόρων των ναρκωτικών και του λευκού θανάτου.

9. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με σωφροσύνη, εγκράτεια και γενικά σύμφωνα με τους κανόνες της ηθικής.

10. Μακάριο το σπίτι, που βασιλεύει η Αγάπη και όπου αγάπη ευλογία και όπου ευλογία ο Χριστός και όπου ο Χριστός ευτυχία, χαρά, ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, ομοφροσύνη, ομόνοια, αρμονία, αισιοδοξία, ζωή παραδεισένια.

Αμήν!

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας